Tasmania, eiland van natuur en duivel

Na een kleine 10u op de wiebelachtige boot, kwamen we aan in Devonport. Tasmanie is bijna even groot als Ierland en heeft de meeste nationale parken van Australie. De inwoners noemen zichzelf geen Australiers, maar Tassies. Het eiland werd gescheiden na de laatste ijstijd. Het is de plaats waar blanke strafgevangenen wreed behandeld werden en de staat waar de meeste oorspronkelijke bewoners doelbewust vervolgd en uitgevoerd werden. Een wrede geschiedenis, maar een must do-eiland!

Ons tiendaagse op het eiland bestond voornamelijk uit wandelingen in de vele nationale parken.
Een groot deel van de nationale parken in Tasmanie is nog steeds onbereikbaar en is ongerepte natuur. En aangezien Tasmanie de natuurstaat is, doen de bewoners er alles aan om het zo te houden. Maar er is genoeg groen om te ontdekken en naartoe te wandelen.

De natuur was prachtig en de autoritten alleen al gaven ons prachtige uitzichten.
We deden mooie wandelingen door oeroud bos, dat al bestond voor de dinosaurussen er waren. Overal waren er sprookjesachtige bossen met grote bomen, varens en mos. En de vele watervallen, groot en klein, maken het plaatje af. Ook de baaien met witte stranden zijn prachtig. Het water was nog ijskoud, maar een verfrissende duik was wel eens welkom. Echt vakantie :P



Niet alleen de flora kon ons bekoren, maar ook de fauna mocht er zijn. Er zijn heel wat dieren te ontdekken, liever in het wild dan in een center natuurlijk. Maar om de typische dieren te leren kennen, gingen we eerst naar een Wildlife Centre waar verstoten of gewonde dieren opgevangen werden. Daar konden we vele gekleurde papegaaien, arenden, de lachende kookaburra, ... zien.
Maar het dier van Tasmanie is de Tasmaanse duivel, een buideldiertje met hele scherpe tanden en sterke kaken, die enkel in Tasmanie in het wild voorkomt. Het eet de karkassen die ze in de natuur vinden met bot, huid en haar op. 95 procent van de diertjes is al gestorven door een specifiek virus en er wordt alles aan gedaan om de populatie op te drijven en/of te behouden. Het diertje kreeg ook zijn eigen cartoon, genaamd TAS die gekend is van de Looney Tunes tekenfilms met Tweety en Woody Woodpekker. (Maar buiten vachtkleur en grote mond, zijn er niet veel gelijkenissen met het echte diertje).

Andere diertjes in het park waren nog de luie, maar sterke wombats met ijzeren poep :P , de grote emu’s, de koddige wallabies, de gevaarlijke tijgerslangen, de schattige possum, de sympathieke pelikaan, en de rare Cape Barren-gans. De 2e zeldzaamste gans ter wereld. Na dit bezoek, reden we weer vrolijk verder.

Een diertje dat niet voorkwam in het centre, maar wel, met een goeie portie geluk, te zien is in het wild, is het vogelbekdier (platypus). Een heel speciaal diertje, want dit dier en de echidna (soort grote egel) zijn de enige monotremen. Dit zijn dieren die zowel kenmerken van reptielen als van zoogdieren hebben. Ze leggen eieren, maar zogen hun jongen met melk. Interessant en speciaal. Het vogelbekdier is heel moeilijk te zien in het wild, maar we hadden toch eens geluk om eentje rustig te zien rondzemmen in het bruine water. Zalig.

We hadden bijna alle diertjes gezien in het wild, ook dieren waarvan we nog nooit gehoord hadden: wombat, wallaby, echidna, vogelbekdier, pademelon, possum, quoll, ...


We bezochten dus vele parken, waaronder het Freycinet National Park, een prachtig park waar we mooie wandelingen deden, naar ondere de Wineglass Bay tussen de echte Australische bush. We reden tot het topje van het Tasman schiereiland, waar Porth Arthur gelegen is, Austrlalies eerste gevangenenkamp. Een plaats waar tussen 1830 en 1877, 12 500 strafgevangenen naartoe gestuurd werden en onder harde omstandigheden vaak te overlijden kwamen.
De plaats was een hele gemeenschap waar veroordeelden hard moesten werken. Maar ze leerden er ook lezen en schrijven, en/of een andere stiel waar ze verder mee konden na hun vrijlating. Er zijn meer dan 30 historische gebouwen, ruines en tuinen en zelf een kathedraal. Een heel groot domein tussen zee en rimboe. Een moeilijke plaats om te ontsnappen dus, en aan de smalle doorgang naar het vasteland stonden kwade honden die blaften als een gevangen ontsnapte. Ze stonden zelf op platformpjes op het water. Je kon er het leven van de gevangenen voorstellen dmv toneeltjes en uitleg of gewoon met je verbeelding bij het zien van de gebouwen.

Hierna deden we nog een wandeling nabij Pirates Bay, langs de hoogste kliffen van Australie. Indrukwekkend.
In het zuiden van het eiland, ligt de hoofdstad, Hobart. Na een kort stadsbezoek, reden we af aan de Cadbury Chocoladefabriek. Naar het schijnt wereldbekende chocolade, maar om een of andere reden, niet bekend in Belgie .... :P Hm.
Met elk een grote lat chocola, en een bezoek aan de supergoedkope chocoladewinkel (er waren zelf boucheetjes te koop :D :D:D ), gingen we verder naar het Mount Field National Park, waar we een mooie wandeling deden. En ‘s avonds konden we vele diertjes bezichtigen, aangezien de meeste nachtdieren zijn en ze dan pas uitkomen. En een nachtwandeling in het park bracht ons bij de honderden glimwormen op de rotsen. (Jammergenoeg weten we hoe vies die in daglicht zijn :P) Maar ze blijven magisch in de nacht.

We reden terug naar het noorden van Tasmanie. En bezochten nog vele nationale parken en mijnstadjes die hun bloeiperiode voorbij zijn toen er volop zink, zilver en goud ontgonnen werd.
Een mooi, maar overtoeristisch nationaal park is bij de Cradle Mountain National Park. Een bezoek waard, maar te druk naar onze normen om er lang te blijven :P

We reden tot aan de noordkust en bezochten gezellig stadje Wynyard met het mooie Table Cape waarop een tulpboerderij, een vuurtoren, en mooi uitzicht, om een kort bezoek vroegen. In de lente is de helft van de kaap bezet met tulpen in alle kleuren en zou dit een fantastisch zicht moeten geven. Jammergenoeg zijn we daarvoor te laat, maar het uitzicht vanop de kaap was toch super. We reden verder langs de hele mooie kustlijn terug naar Devonport om daar dan weer heel vroeg de boot terug naar Melbourne te nemen.