Goodbye Longreach

Het werd eens tijd om onze roadtrip door Australie verder te zetten, vind je niet?
We vertoefden exact 4 maanden in Longreach, een outbackdorpje dat we nooit meer gaan vergeten. Het was een leuk dorp om te vertoeven.

We doen het werk in de keuken nog altijd graag, en we gaan zowel werk als collega’s hard missen. De beste job en plaats ever. Van iets beter konden we niet eens dromen. We hadden drukke dagen en minder drukke, hielpen mee met allerhande activiteiten en dinners, zoals dinner met modeshow, een rapconcert, een opera door professionele operazangers i.s.m. de kinderen van de plaatselijke scholen, Italiaanse avond, movienight, ... En we leerden heel wat bij wat met horeca te maken heeft. Ook de Australiers hebben we beter leren kennen. We hadden het geluk om in een huis te wonen, waar we heel blij mee waren. We hebben ons daar geamuseerd en genoten, maar we moesten toch nog een groot stuk van Australie doen voordat we in september terug keren. Dus we konden jammergenoeg niet langer blijven.

We zeiden iedereen vaarwel, mensen die we misschien nooit meer terug gaan zien, maar waaraan we nog veel zullen denken en die we nooit zullen vergeten.


Longreach is geen dood dorpje. Elk dorp heeft zijn eigen show, in dit geval de Longeach Show. Dit is een volledig weekend vol activiteiten dat met landbouw in Australia te maken heeft, met kermis en allerhande wedstrijden. Zo heb je de wedstrijd voor de mooiste stier en koe, elk dier werd dan gepresenteerd en gekeurd. Men wandelt er dan nog wat mee rond op het veld. Of er is de Pigrace, dan moeten varkentjes er tegen elkaar racen. Ook de mooiste kip, en andere vogels, worden gekozen. Er zijn paardenwedstrijden, zowel jumping als verkiezing van het mooiste paard. Er is kermis, tentoonstellingen, marktjes, ... En zelf een schaapscheerwedstrijd waarbij je zo snel mogelijk een schaap moet scheren. ‘s Avonds was het dan monstertruck voorstelling, Miss Showgirl verkiezing en vuurwerk. Heel Longreach leeft ernaartoe en viert het mee.

We hebben ook elk enkele helikoptervluchten gedaan. We vlogen eens naar de Starlights Lookout, een heuvel midden in de outback, met een oneindig zicht. We vlogen eens tijdens de zonsondergang of gewoon eens overdag wanneer een plaatsje vrij was in de helikopter.

We hadden al eens eerder de Boeing 707 bezocht, een mooi gerenoveerd vliegtuig met loungebar, slaapkamer, badkamer en luxetoilet. Maar we bezochten ook de machtige, grote Boeing 747. Een halve dubbeldekker. We kregen eerst alle details over de werking van het vliegtuig mee, waar zitten de radars, de cargo, hoogtemeters, kerosine, dumpgat voor....... , ...
Dan betraden we het vliegtuig, gingen we tot in de cockpit, in businessclass en loungeruimte. Later op de dag kregen we een nog meer gedetailleerde prive rondleiding, brachten we heel wat tijd door in de cockpit, kropen we naar beneden door een minigat naar de machinekamer, tot in de cargoruimte, konden we zien hoe het landingsgestel manueel uitgedraaid kan worden (duurt wel 45 minuten, niet voor supernoodgevallen dus :P) . Eigenlijk wel zalig en interessant om eens te doen. Als perfecte kers op de taart deden we een Wingwalk. We konden op de enorm grote vleugel wandelen, springen, genieten, rondkijken, uitwaaien, koffieklets doen, en zoveel meer. Echt super.

Wat het weer in Longreach betreft, het wordt steeds kouder. Overdag is het gelukkig 20 tot 25 graden door de stralende zon die ons verwarmt, maar snachts kan het toch tot 5 graden worden. Smorgens en savonds is het dus koud in huis, zonder isolatie of verwarming. De dikke trui en een dik donsdeken werden hier dus goed gebruikt. En het kan soms toch wel eens regenen. 3 dagen om de maand of zo. Maar, als het regent, blijft alles wel dagen kletsnat. De grond is niet gemaakt om veel water te slikken, zoals de Belgische ondergrond.

Voor het vertrek heeft de auto nog eens een onderhoud gehad (laat ons hopen dat hij het volhoudt).

Nadat we van iedereen afscheid hebben genomen, zijn we vertrokken.

We reden van Longreach naar Alice Springs. Ongeveer 1800 km door de outback van de outback. Afgelegen wegen, een lege horizon tot tientallen kilometers ver, rode grond, boompjes, dode kangoeroes en koeien langs de baan, de supergrote eagles die zich daarmee voeden en wat ontmoetingen met de enorm lange roadtrains.
We stopten even in Mount Isa, een typisch mijnstadje waar de mijnfabriek groter is dan de stad zelf. We bezochten daar het fossielcentrum van Riversleigh. Daar werden fossielen tentoongesteld van de grootste zoogdieren die ooit bestonden, maar die helaas uitgeroeid zijn. Interessante fossielen van indrukwekkende, onbekende dieren die 20 000 tot 20 miljoen jaar geleden leefden in de toen nog regenwouden die nu helemaal uitgedroogd zijn tot savanne.

Daarna reden we, met enkele nachtelijke tussenstoppen, verder tot in het centrum van Australia; Alice Springs. Daar gingen we naar de Camel Cup, een loopwedstrijd voor kamelen met berijders. Nogal grappig, maar ook wel wat zielig. De kamelen wisten helemaal niet wat ze moesten doen en liepen maar wat rond. Als toppunt kan je daar dan nog kamelenhamburger proeven, maar dat lieten we achterwege.

Na deze warme namiddag, was het tijd om uit te kijken naar de volgende dag. Dus, na een hele koude woestijnse nacht, reden we naar de luchthaven van Alice Springs. Daar pikten we 2 special guests op met ons de laatste maanden zullen meereizen. Lieselot en Bouke kwamen ons vervoegen en ons aantal verdubbelen. 2 vriendinnen die nogal halsoverkop een ticket geboekt hebben naar Australia. En zo reisden we verder.

En ja, 4 Vlaamse meisjes in Australia. Dat vraagt om avonturen.......

Groetjes,
IngridnGreet