Kia Ora Aotearoa!

Kia Ora Aotearoa, ‘hallo Nieuw-Zeeland’ in het Maori. Naast het Engels, de tweede officiele taal van NZ.

Na 3u vliegen en veel langer verlangen, kwamen we aan in het land aan de andere kant van de wereld en met een mooie geschiedenis en cultuur. Het land met het culture noordereiland en bergachtige zuidereiland.
Het land dat te maken heeft met alle soorten natuurrampen. Het land zonder slangen (oef), het land waar er 8 keer meer schapen rondlopen dan er inwoners zijn.
En zo is er nog veel meer te zeggen over NZ. Maar laten we bij het begin beginnen ....


De nacht van de vlucht en day after waren vrij lastig, we overleefden het maar net. Na onze gehuurde campervan opgehaald te hebben (nen automatique! :P ), bezochten we Auckland, een gezellige universiteitsstad op het noordereiland, tussen de groene heuvels en bergen. Vlak naast de stad lag in een van de vele groene heuvels een uitgestorven vulkaan, iets verder lag een mooi regionaal park met regenwoudvegetatie, beiden met een superuitzicht op de stad. In het park deden we mooie wandeling door een supermooi en groen woud, langs watervallen tot aan een dam.

...We zochten weer steeds plaatsjes om legaal, maar toch vrij in de natuur te kamperen. En in NZ is dit precies toch iets moeilijker dan in AU. Een slaapplaats zoeken is toch een uitdaging en soms ook wel frustrerend....

Na een goeie nacht, reden we verder naar het noorden van het land, en passeerden we de Waipu Caves. Een speciale grot in de heuvels. Als het pikdonker was, zag je het plafond, bezaaid met kleine, groene lichtjes. Het lijken net sterretjes aan de hemel, maar niets is zoals het lijkt, want het zijn glimwormen. Mooier van ver dan van dicht, want naderbij gekeken is het lichtje de kop van een vies glibberig wormpje (dat eigenlijk een keversoort is).

Hierna reden we verder naar een park met een mooie waterval en bezochten we een stadje waarvan de openbare toiletten ontworpen zijn door een Oostenrijkse architect, Huntertwasser, bekend onder sommigen van ons. Een architect die in zijn gebouwen gekleurde tegeltjes, flessen en kleurrijk glas gebruikt. Toffe en fantasierijke toiletten, en het eerste Huntertwasserontwerp van het zuidelijk halfrond :)

We zetten onze weg verder naar de Bay of Islands, een baai met honderden eilandjes. Daar bezochten we de Waitangi Treaty Grounds. De plaats waar in 1840 het verdrag tussen Europeanen (Britten) en Maori werd getekend. Een verdrag dat ervoor zorgde dat Westerlingen en Maori vredevol konden samenleven en hun cultuur konden behouden. Maori en Engels zijn in NZ de twee officiele talen. Op school worden beide talen aangeleerd en overal kom je de Maoricultuur tegen, zelf in de parlementsgebouwen wordt het Maorihoutsnijwerk gebruikt. De Maori zijn evenwaardig aan de ‘blanken’ en leven even westers als hen. (Niet zoals in AU dus waar de aboriginals onderdrukt werden en nu nog steeds niet volledig gerespecteerd worden). De vlag van de Maori en de Britse vlag werden hervormd tot de Nieuw-Zeelanse vlag zoals ze nu is.
In Waitangi stond ook de langste houten kano (Waka in Maori)ter wereld van 35m lang met plaats voor 135 personen! Deze waka heet in Maori: Ngatokimatawhaorua en is gebouwd uit drie grote Kauribomen. De grootste bomen van NZ.
Hierna reden we naar de Haruru Falls, en verbleven we op een camping aan het water, met heel vervelende zandvliegjes waarvan de beten zeker een maand in je huid staan.

De volgende dag was een rijdag, we passeerden mooie bergen en landschappen. De wegen in NZ zijn heel kronkelachtig. Hoewel de meest voorkomende snelheid hier 100km per uur is, was dit toch een beetje te zot om toe te passen. We bezochten het Waipoua-forest, een woud met vele reuze kauri-bomen, waaronder de grootste nog levende Kauriboom van NZ. Hij is 51,5m hoog met een omtrek van 13m. Het is een van de oudste bomen, waarschijnlijk 2000j oud. De tweede grootste Kauriboom stond iets verder, 30m hoog en omtrek 16m. Je hebt waarschijnlijk al door dat de Kauribomen een van de grootste en oudste ter wereld zijn. Echt impressionante bomen.

Na deze wandelingen, en een nachtje op een parking, reden we naar de Coromandel Peninsula in het oosten. Na een lange rit op een baan, begrensd door zee links en stijle kliffen rechts, reden we een binnenweg op. Langs deze weg, lag het themapark Waterworks. Dit is een actief park waarin alles gemaakt is rond het thema:water. Toepasselijk, want het was nogal regenachtig die dag. Alles in het park is ecologisch en wordt met gerecycleerd materiaal gemaakt. Het begon met een waterrad, voortgestuwd dmv een theepot, pannen, potten, schijven, helmen, borden, ... (foto komt nog om het iets concreter te maken... )
En zo stond het park vol met speciale mechanismen, allemaal aangedreven door water uit de bergen. Men beweerde dat bij iedereen het kind terug naar boven komt. Ver moesten we bij onszelf niet zoeken, we vertoefden uren in het park, testten alle op water gedreven mechanismen en lachten ons plat met alle ironische verhaaltjes onderweg. Enkele van de leuke en grappige dingen waren: een fietsend, gerecycleerd vrouwtje op de vijver, hergebruikte fietsen waarmee je je eigen fontein kon maken, een muziekinstrument met messen, vliegende fietsen zoals bij ET, waterkanonnen, .... en zelf een met water aangedreven klok, en het uur klopte. Echt heel speciaal. En we deden nog veel meer: een bootrace, een kegelspel, ..... en natuurlijk de grote mega fox ride waarmee je door de bomen naar beneden gleed :D Puur plezier en fun.

Na dit amusement, reden verder langs Kauribossen naar de oostkust. We deden een wandeling op het strand en we trokken naar de Hot Water Beach. Als je daar op een bepaalde plaats in het zand graaft, komt er kokend water naar boven. Dit doordat er onder het strand hete en verharde magma zit die het insijpelende water opwarmt. Dit water vormt ondergrondse warmwaterbronnen en als je graaft, komt het hete water omhoog. Vlak boven de magma kon het water toch 60 graden zijn. Een beetje te heet dus. Ernaast was het net iets koeler, ongeveer 40 graden waarin je dan kon baden, zoals vele mensen daar deden. Een natuurlijke jacuzzi dus, vlak naast de koude zee. Want een halve meter verkeerd graven, en je hebt ijskoud zeewater aan je voeten. Het was dus echt kwestie van kennis of geluk, of het voorbeeld volgen van vele andere toeristen daar. Ward en ik staken er onze voetjes in. Het was zo heet dat iedereen die erin zat, er met kreeftrode lichaamsdelen weer uitkwam :P

De volgende dag bezochten we een goudmijnstadje, met een goudmijn iets kleiner dan in AU, maar toch de moeite waard. We reden verder naar Tauranga, een kuststad aan de Bay of Plenty. De plaats waar ongeveer 2 maanden geleden het vrachtschip Rena kantelde waardoor er liters olie in de zee stroomde.
Daar beklommen we de Mount Maunganui, 252m hoog, maar met een superzicht. Na deze sportieve activiteit, bezochten we de Hamurana Springs, de grootste waterbron van het noordereiland. Hiervoor wandelden we eerst door het redwoodgrove met gigantische, kaarsrechte redwoodbomen, de grootste planten ter wereld. De rivier die door het bos liep, was kristalhelder, je kon meters diep zien. Nog nooit gezien. Nog magischer was de bron zelf, het water kwam uit een gat uit de grond gestuwd en was al 70j onderweg uit de bergen. De bron stuwde met enorme kracht meer dan 4miljoen water per uur naar boven! Bij een andere bron in de rivier kon je het zand zien dansen door het opgestuwde water.

We reden verder door de mooie natuur en stopten even bij een kiwiplantage. We reden namelijk door de kiwistreek, waarvoor NZ toch gedeeltelijk bekend is, he. Na dit blitzbezoek reden we richting Rotorua, de stad die je eerst ruikt voordat je ze ziet :D.
De hele stad stinkt naar rotte eieren, een zwavelgeur. Want daar ligt een van de actiefste thermische reservaten (Hells Gate) met stomende warmwaterval, kolkende modderpoelen, borrelende waterpoelen, stomende meren, kleine moddervulkanen, ... Een helse plaats precies :P De hele stad Rotorua is bezaaid met thermische bronnen.
We bezochten de Blue en Green Lake, passeerden een begraven dorp dat in 1886 bedolven werd onder modder en as door de uitbarsting van de vulkaan op Mount Tarawera. Een belangrijke gebeurtenis in de geschiedenis van de rampen in NZ. Naast de vulkaan lagen voor de uitbarsting prachtige roze en witte natuurlijke terrassen (8e wereldwonder) die verwoest zijn en vervangen door ‘s werelds grootste kokende meer.

We bezochten het centrum van de stad Rotorua met een speciaal stadspark, waar overal geisertjes, modderpoelen, en warmwaterbronnen uit de grond kwamen. Je kon er zelf pootjebaden in het warme water. Overal komt kokend water door de grond en tegels, zelf in de rioolputten hoor je water borrelen. In een Maoridorp werden mensen boven de grond begraven, het werd hen anders een beetje te warm onder de voeten :)
Met al die warmwaterbronnen, grepen we in de camping dan ook de kans om een zalig warm mineraalbad te nemen :)

De volgende dag bezochten we het Maoridorp: Te Whakarewarewatanga O Te Ope Taua A Wahiao. (Zeg dit maar es tien keer na elkaar :P)
Een thermaal dorp vol met kokende warmwaterbronnen. Het dorp is omheven door stoom, modderpoelen en kokend water en er komen nog steeds gaten bij in de grond, waardoor er soms huizen moeten afgebroken worden. In de bronnen wordt er gekookt en gebaden (afhankelijk van de warmte van de bron natuurlijk). Steek er je groenten of eieren in en na enkele minuten is je maaltijd klaar. :)
Vanuit het dorp zag je twee warmwatergeisers, 2 van de actiefste van NZ.

Nog in het dorp, werd de Maoricultuur voorgesteld, met traditionele liederen en dansen. Zo ook de Haka, een typische dans met uitpuilende ogen en uitgestoken tong om de vijand af te schrikken en zo een gevecht te vermijden. Deze wordt nog steeds opgevoerd door de Nieuw-Zeelandse rugbyspelers voordat de wedstrijd begint. En het heeft blijkbaar geholpen, want enkele maanden geleden heeft NZ het wereldkampioenschap rugby gewonnen tegen Frankrijk. :) Enkele mannen, waaronder Ward werd gevraagd om de Haka mee te doen, en de poging was wel grappig, maar goed gedaan :)

Na dit interessante avontuur, reden we naar de Hukafalls, een van de grootste watervallen van NZ met een snelheid van 200 000l water per seconde. Hierna passeerden we het enorme meer Taupo, met zijn 619 vierkante km het grootste meer van NZ, ontstaan door een reeks vulkaanuitbarstingen. We eindigden de dag in het Tongariro national Park, het op drie na oudste natuurpark ter wereld. Een park van 75000ha en met drie actieve vulkanen. De volgende dag bezochten we in dit park de Tawhai-waterval dat als filmdecor diende voor de Lord of the Ringstrilogie. Hierna vertoefden we een tijdje in het infocentrum van de Whakapapa village, aangezien het miezerig weer was buiten.

Toen het iets droger werd, deden we een fikse wandeling in nabijheid van de Mount Ngauruhoe, een vulkaan waarrond een rare sfeer heerst. Velen zullen deze vulkaan kennen vanuit de Lord of the Rings-films. De conische vulkaan van 2287m hoog is namelijk de Mount Doom, de plaats waar Frodo de ring moest vernietigen. Errond lag een leeg landschap, geflankeerd door struiken en stenen en gevormd door lavastromen van de vulkaan. Dit is Mordor, de plaats van de gevaarlijke Orks. (Gelukkig kwamen we die tijdens onze wandeling niet tegen). Op deze plaats werden heel wat scenes uit de trilogie gefilmd en de cast vertoefde er toch wel enkele weken.
Hierna reden we nog hoger, naar de tweede van de drie actieve vulkanen, Mount Ruapehu. Het landschap boven de wolken was indrukwekkend. Geen planten of bebossing meer, enkel stenen en rotsen van afgekoelde lava. Jammergenoeg konden we de top niet zien.
Dan reden we maar terug, naar warmer gelegen gebied met groene vlaktes en rare kleine groene heuveltjes, grote uitgespuwde lavarotsblokken, begroeid met gras, waar de schaapjes nu vrolijk op graasden.

We volgden de Forgotten World Highway langs vele heuveltjes, riviertjes en grazende schapen. En zo kronkelden we vele kilometers door het mooie landschap naar het westen van het land, waar de Mount Egmont het zicht flankeert, Mount Taranaki in Maori. Een prachtige symmetrische, actieve vulkaan van 2518m hoog, een van de grootste van NZ. En hij kan elk moment weer uitbarsten. Van beneden was de vulkaan niet goed te zien, maar eens we boven het wolkendek waren, werden we verrast door de vulkaantop, bedekt onder een mooie laag sneeuw. Rond deze vulkaan deden we mooie wandelingen door een rivier, gevormd door een oude lavastroom, langs watervallen en prachtige natuur. Een plaatsje dat dat veel indruk gemaakt heeft.
En onder het wakend oog van de vulkaan, half belicht door de maan, gingen we slapen.

De volgende dag was het enorm mistig en regenachtig. Van de vulkaan was niet veel meer te zien. We besloten onze reis verder te zetten en naar het zuiden te rijden. De zon kwam steeds meer tevoorschijn en de wolken lieten de vulkaan soms eens los. Met vulkaan in de achteruitkijkspiegel, reden we vrolijk verder. We reden langs de kust, weer tussen de heuveltjes met leuke, schattige schaapjes. Onderweg bezochten we eens een vuurtoren, een stadje en zagen we het grootste windmolenpark van het zuidelijk halfrond.
Na een kronkelige weg door het park, stopten we in een dood stadje ergens onderweg om op een parking te overnachten.

Na een rustige nacht, reden we alweer verder langs een weg waar veel filmscenes uit Lord of the Rings werden opgenomen. We besloten er een te bezoeken in het Kaitoke Regional Park. Daar deden we een wandeling door het mooie bos, langs de rivier die Rivendell passeert, het elfendorp uit de eerder genoemde film. Maar uiteindelijk was er niet veel meer van het dorp te zien, laten we zeggen niets. Enkel een grasveld en bos. Moest er geen plaatsnaambordje gestaan hebben, zou je het zo passeren. Eigenlijk zijn de plaatsen waar gefilmd werd in NZ niet aangeduid, alle filmdecors werden na de opnames zorgvuldig terug verwijderd en alles werd in zijn oorspronkelijke staat achtergelaten. Geen wegwijzers die aangeven waar Sam, Frodo, Aragorn, Arwen, ...... vertoefd hebben. Noppes. En we zullen waarschijnlijk al heel wat filmplaatsen gepasseerd zijn en gezien hebben, zonder dat we er bewust van waren. Want het land zit er vol van.
Maar niet de film, maar de natuur is het belangrijkste. Die moet dan ook zo goed als kan beschermd worden.

Na een mooie nacht in het supermooie regionaal park, zetten we onze weg verder. We kwamen aan in Wellington, de hoofdstad van NZ. Een gezellige hoofdstad, omringd door groene heuvels. Helemaal iets anders dan Brussel dus.... We bezochten het Te Papa museum. 1 van de grootste moderme musea ter wereld met exposities over de geschiedenis, cultuur en natuur van NZ. In dit museum zit ook de grootste Maoriverzameling van het land en ‘s werelds grootste verzameling skeletten van zeezoogdieren, inheemse vissen, gedroogde planten, en vogels. Een verdiep werd ook gewijd aan het grote aantal natuurrampen in NZ en we konden er zelf een aardbeving meemaken, gesimuleerd weliswaar en lang niet zo een grote zoals er voorkomen in dit land. NZ heeft met alle soorten natuurrampen te maken: vulkanen, aardbevingen, stormen, overstromingen, aardverschuivingen en tsunami’s .... Sommigen komen dan ook logischerwijs samen voor of zijn de oorzaak van het andere.

Voor de geinteresseerden :) Het museum is aardbevingsveilig. De fundering is zo beveiligd dat als de aarde beweegt, het gebouw met een veel kleinere frequentie meebeweegt dmv rubberen ‘schokdempers’ tussen de fundering.

Nog een indrukwekkende bezienswaardigheid in het museum was de reuzeninktvis. Het is de enige inktvis die publiekelijk getoond wordt en de grootste inktvis ooit gevonden. Deze werd in 2008 per ongeluk opgevist uit de diepzee. Zijn oogballen zijn zo groot als voetballen, aan zijn tentakels heeft hij scherpe roterende haakjes om de prooi te doden, zijn mond is een reuzenpapegaaienbek waarmee hij maar kleine hapjes kon nemen aangezien de slokdam door de hersenen loopt en er bij te grote happen hersenschade kon optreden. Een impressionant beest, maar jammergenoeg dood en op sterk water tentoongesteld. Maar daarom niet minder boeiend.


Na het lange bezoek aan het museum, reden we nog naar de top van Mount Victoria (nog een filmdecor van Lord of the Rings) met een mooi uitzicht over de stad en de luchthaven, bekend om de heel korte landingsbaan, begrensd door zee voor en zee achter de baan. Spannend dus om daar te landen en op te stijgen.

De volgende dag besloten we de bus naar de stad te nemen. We bezochten het parlementair district. Met het oude parlementsgebouw. Deze lijkt uit steen te zijn, maar is volledig uit hout, en daarmee het op een na grootste houten bouwwerk ter wereld.
Verder in het gezellige groene district, staat het nieuwe parlementsgebouw, geflankeerd door de Beehive, een gebouw in de vorm van een bijenkorf. We volgen een gegidste tour doorheen parlementsgebouwen, kabinetten en parlementaire bibliotheek. Ook deze gebouwen zijn aardbevingsveilig.
Hierna bezochten we het gezellige en niet al te drukke stadscentrum, namen we de kabeltram naar hogergelegen gebied, deden we daar een wandeling door de botanische tuinen, keerden we na wat gewinkel terug naar de camping buiten de stad.

We maakten alles in gereedheid om de volgende dag de ferry naar het zuidereiland te nemen. Een van de mooiste overtochten ter wereld. En we zijn benieuwd. :D

Wordt vervolgd ...


Extra 1: Ontstaan van NZ: het land hoorde bij Gondwana, een land dat miljoenen jaren geleden bestond uit alle continenten. Na het opsplitsen van Gondwana, dreef NZ weg en begon het te zinken. Het land lag, buiten enkele eilandjes, helemaal onder water. Na verloop van tijd werd het geleidelijk aan omhooggeduwd en kreeg het de vorm zoals het het nu is. NZ was eigenlijk de helft zo groot als Australie en ligt nu voor 95 procent onder water. NZ ligt vlak op de Ring of Fire, de breuklijn rond de Stille Oceaan dat bezaaid is met vulkanen. Er is gemiddeld 1 aardbeving per dag. 2km diep ligt in de zee nog een onderwatervulkaan. Maar er zijn meer mensen naar de maan gevlogen dan dat er die onderwaterwereld verkend hebben.


Extra 2: In de prehistorie waren de bossen van NZ en drukke plaats vol met verschillende diersoorten (vogels, vleermuizen, reptielen, ...) Veel vogels konden niet vliegen omdat ze geen vijanden hadden waarvoor ze moesten vluchten. Toen de mensen in Aotearoa kwamen, brachten zij per ongeluk heel wat beschadigende nieuwe dieren met zich mee. Ratten en muizen reisden mee in de boten. En anderen, zoals katten, konijnen, possums, wallabies, rendieren, geiten, varkens, ... werden ingevoerd. Veel van deze dieren jaagden op loopvogels die zich niet konden verdedigen of konden vluchten.
Sinds de komst van de mens werden meer dan 50 vogelsoorten weggevaagd. Veel hagedissen en andere dieren verdwenen en sommigen zijn uitgestorven.

Enkele van hen is de reuze-arend. De grootste arend ter wereld met een spanwijdte van 3m. Hij jaagde met zijn reuzeklauwen op de kleine Maori mensjes en op de Moa, de grootste vogel die ook reeds uitgestorven is. Miljoenen jaren geleden waren dit de grootste vogels ter wereld.