6000 km genieten door West en Zuid

Hier zijn we dan weer met een nieuw verslagje. Het is al een tijdje geleden, maar internet is niet echt een prioriteit in onze nieuwe woonst op vier wielen :)

Het is er wel heel leuk wonen. Elke dag nieuwe dingen te zien, en elke nacht een ander slaapplaatsje net mooi uitzicht, de ene al wat legaler dan de andere.... hm :D Maar hoe illegaler, hoe mooier de plaatsjes :) Met z’n drietjes liggen we gezellig op ons 1.40m brede bedje. Maar dat gaat vrij goed.

Dus we begonnen onze rondreis in Perth en reden zuidelijker naar Fremantle, waar we weer de mooie Indische Oceaan konden zien. Ook de haven mocht er zijn, met mooie historische boten en een duikboot op het droge met torpedo’s. Onze eerste slaapplaats aan zee mocht er ook wezen. We hadden alles wat we nodig hadden, parking, speelplein, barbecue, zee, zonsondergang en opgang, en een publiek toilet dat tegen je sprak en muziek speelde tijdens ... :)

De volgende dag reden we verder langs de zee en bezochten we nog verschillende mooie stadjes. Langs de kust staan er echt kasten van huizen, supermooi en supergroot. Het ziet er allemaal wel leuk uit om in te wonen. We bezochten Yalgorup National Park, waar geen kat was behalve de ranger, wij, kangoeroe’s, emoe’s en andere diertjes (behalve die kat dan) We deden daar een fikse wandeling in de hitte.
Hierna besloten we toch om, wat verder, een verfrissende duik te nemen in de koude zee op het mooie en mensloze Preston Beach. We hebben nog maar weinig drukke stranden gezien, meestal zijn we alleen of lopen er max 10 mensen. :) En die stranden zijn eigenlijk de mooiste.

We besloten daarna toch maar eens een camping te zoeken om eens uitgebreid te douchen en lekker legaal te staan. Keken daar naar de mooie roodgeeloranje zonsondergang. En alsof dat niet genoeg was, kwamen er nog enkele dolfijnen het superuitzicht versuperen. Zalig gewoon. Zonsondergang met tuimelende dolfijnen in de verte.

Wat handig is aan de campings hier, is dat ze superproper zijn en allemaal een keuken hebben, buiten of binnen. Met tv, waterkoker, en alles wat we nodig hebben.
En de douches zijn zaaaaaaalig. :D Altijd iets om naar uit te kijken hier.

Onze grootste bezigheden hier zijn auto rijden, strandwandelingen doen en stadjes en nationale parken bezoeken. Toch een goed leven, he.

We reden onder andere naar Cape Naturaliste, een mooie kaap aan de Indische oceaan. Het is hier lente, alles is heel groen en vol bloemetjes, wat voor een mooi zicht zorgt met de blauwe oceaan op de achtergrond. De walvissen in de kaap, waarvan we steeds de omhoog gespoten waterdamp zagen, maakten het plaatje compleet. In Dunsborough, een van onze favoriete plaatsjes tot nu toe, gingen we whale watchen :D Iets waar we alledrie naar uitkeken. Vanop een boot konden we tientallen bultrugwalvissen met hun jong spotten. Ze houden in West Australie een tussenstop om nog eens goed te eten en uit te rusten voor ze naar het koude Antarctica vertrekken. Na hun maaltijd, hoeven ze maanden niet meer te eten. Machtig om te zien. Gigantische dieren zijn dat. Echt een van de hoogtepunten.

Daarna bezochten we de Ngilgi grot, een supermooi stukje kalksteengrot, met stalactieten, stalagmieten en helictieten (een begrip voor kalksteen dat alle richtingen uitgaat door capillaire kracht die erop werkt die sterker is dan de zwaartekracht) Ze komen in alle vormen voor en zijn zelden te zien in toeristische grotten.
Als je door de stenen scheen met licht, kon je verschillende kleuren zien, zo kon onderzocht worden welke plantengroei miljoenen jaren geleden boven de grotten was.

We reden de kustlijn weer verder af naar het zuiden en kwamen in Cape Leeuwin aan. Het meest Zuidwestelijke puntje van Australie. In die kaap ligt er zand en gesteente van 100 miljoen jaar oud, van toen Indie en Afrika nog tegen Australie lagen. We stonden dus op hele oude grond.

We zetten onze weg weer voort. Het begon enorm te onweren en regenen. Ik was aan de beurt om te rijden en het was heel spannend. We moesten meer dan 200 km tussen enorm hoge bomen in onweer. Maar het is gelukt :D
Toen het enkel nog regende zijn we de Valley of the Giants gaan bezoeken. Een stuk national park met gigantische bomen van tientallen meters hoog. We deden de tree top walk, waarbij een metalen bruggenpad 40m hoog tussen de bomen loopt. Fantastisch om als klein mensje tussen die hoge bomen die tot 400 j oud zijn te lopen. Hierna reden we naar Williams Bay, een supermooie baai met gigantische rotsen in de vorm van olifanten, en witte stranden met blauwe zee. Een stuk zee (Greens Pool) werd afgescheiden door rotsen, waardoor je rustig in stil water kon rondwzemmen. Dat deden we dan ook, heel vroeg in de ochtend, net na zonsopgang, in alle rust. Een zalig plekje daar. We hadden al veel leuke plekjes gezien, maar dit trof alles.

Verder, in het stadje Albany, kochten we wat cd’s om de radiocontactloze dagen toch iets boeiender te maken. Daar deden we nog een interessante rondrit langs de Natural Bridge (grote brug met gigantische rotsblokken), the Gap ( een enorm groot gat met gigantische rotsblokken). Vroeger heette de plaats Gondwana, al die gigantische rotsen zijn afgebroken van Antarctica. 100den miljoen jaren geleden hing Australie en Antarctica aan elkaar, en naar het schijnt, kan je in Antarctica de exacte plaats zien waar die rotsen zijn afgebroken en zouden ze nog in elkaar kunnen passen. Australie drijft nog steeds 5 cm per jaar noordwaarts. Straks zitten we nog tegen Japan :P

Hierna reden we verder, langs gigantische tarwevelden, en rechte wegen tussen groene heuvels. Na nog wat witte stranden met blauwe zeeen en dolfijnen en een zeeleeuw op het strand, genaamd Sammy in de stad Esperance, reden we naar het binnenland. Richting goudstadjes, Norseman, Kalgoorlie, Boulder en Coolgardie, 200 km noordelijker in de Golden Outback. Een lange weg door goudgele tarwevelden, schapen en koeien.

Het ene stadje was al meer verlaten dan het andere. Net zo een Western stadjes met paarden, cowboys, kriepende bordjes, en verlaten saloons. Stel je zoiets voor en je bent bijna bij onze realiteit. Bijna, want er waren niet veel paarden en cowboys met klinkende sporen te zien :P

Het grootste stadje was Kalgoorlie, waar de enorme Super Pit ligt. Een enorme krater, open goudmijn van 3.8km lang, 1.35km breed en 500m diep. De stad is nog steeds de grootste goudproducent van Australie. Het was supermachtig om de bezigheden te zien, met vrachtwagens die huizenhoog zijn, kranen die nog veel groter zijn. En nog ongelooflijker is dat elke vrachtwagen 220 steen vervoert en er 1 golfballetje goud (450 tot 500g) gevonden wordt in 6 vrachtwagens samen. De truck verbrandt per uur 185l brandstof en het vullen van een tank kost 6000 dollar. 1 band van de truck kost 35 000 dollar. Echt gigantische cijfers.

Na de Super Pit bezochten we het goudmijnmuseum en een oudere goudmijn. Daar konden we goud ontginnen, en 36m diep in de mijn gaan. We zagen ook hoe goud gesmolten wordt in van die echte goudklompen, en mochten ze zelf vasthouden :) Stelen was wel uit den boze :P
Na die toffe dag, reden we nog door een Westernstadje en sliepen en aten we ons buikje rond tussen de goudmijnwerkers.

De volgende dag was het tijd om de Nullarbor Plain te berijden (latijn voor: geen bomen) . Een weg in de outback van 1200 km lang, met onder andere de langste rechte weg van Australie. We kwamen alweer heel wat road trains tegen, trucks met twee, drie of zelf vier trailers. Ze kunnen meer dan 50m lang zijn en rijden gemiddeld 100 km per uur. Zot zijn ze.

De Nullarbor Plain is nog meer dan dat. Het is een highway....
. waar men de tegenligger van gemiddeld 10km ver ziet afkomen
. waar men stoer de hand opsteekt om de tegenligger te groeten
. waar men er zich door de Afrikaanse savanne waagt ....
. waar fietsers en zelf een voetganger zo zot zijn om de hele weg in de felle zon te doen
. waar men alert moet zijn voor alle dieren die de weg kruisen
. waar steeds een fata morgana van water te zien is
. waarop we alle cd’s meerdere malen herbeluisterd hebben
. waar er soms es een verongelukte auto langs de weg ligt
. waarop we 100den liter benzine getankt hebben
. waarlangs het langste golfterrein ligt
. waarlangs dorpjes met 10 inwoners liggen
. waar je op een bepaald moment je uurwerk 45 minuten voor moet zetten
. waarop er landingsbanen voorzien zijn voor de Royal Flying Doctors
. ...

Heel wat dus. Maar het was een leuke ervaring met mooie uitzichten.

Daarna reden we weer in de bewoonde wereld. Door grote en kleine stadjes. We bezochten drie stadjes die samen de koperdriehoek vormden omdat daar koper ontgonnen en verwerkt werd.
En, op 11 november volgden we braaf de 11 novemberviering, maar deze keer met Australisch volklied :)
We reden door naar een mooie wijnstreek, de Barossa Valley, met Duits getinte mooie stadjes met wijngaarden en tarwevelden tot 200ha of groter.
Van de Valley reden we naar de Adelaide Hills, mooie groene heuvels en bergen. Ik waagde me precies in de Ardennen, tot ik op de heuvel vrolijk een kangoeroe zag rondhuppelen...

In Mount Barker hadden we afgesproken met onze ouders, die ondertussen al 5 weken door Australie aan het reizen waren. Het was bijna een familiereunie. Samen met hen deden we de streek rond Adelaide en bezochten we enkele stadjes en kusten. Uiteindelijk kwamen we aan in de drukke stad Adelaide waar we enkele dagen verbleven om de stad te verkennen. We deden een mooie stadwandeling, de winkelstraat hing vol kerstversiering, in een gallerij speelde er ook kerstmuziek. Maar 1 ding klopte toch niet, waar is die sneeuw en die koude? Het was 30 graden en het wordt steeds warmer. De echte kerstsfeer zit er hier toch niet in...


En de dag erna, was het tijd voor onze mama en papa om naar huis te gaan. Na het wandelingetje aan de kust, lieten we ze, na een kort afscheid, achter in de luchthaven. En na een lange vlucht zijn ze weer veilig thuis geraakt. :)

En tot hier het lange verhaal van west naar oost. Een verhaal van 6000km lang.

Nu reizen we verder van Adelaide naar Warrnamboole. Van waaruit we de trein nemen naar Melbourne en op 25 november vertrekken we voor een dikke maand naar Nieuw-Zeeland :D Nog zo een fantastisch land. Op nieuwjaar zouden we dan terug in Melbourne moeten zijn :) Kerstmis wordt dus een Nieuw-Zeelands avontuur. En we kijken er heel erg naar uit. In Nieuw-Zeeland zullen we waarschijnlijk 12 uur voor zitten, dus we zullen 2012 toch wel een half dagje vroeger vieren. Jiehaaaaa.

Zo, jullie zijn weer geupdatet,
Op naar het volgend avontuur.
Het ga jullie goed daar in Belgie.

Vrolijk Kerstmis en een Gelukkig Nieuwjaar

En hopelijk vindt Sinterklaas onze auto terug om chocola en mandarijntjes en picnicjes te droppen. Fingers crossed.



Extra: de Australische schoolmeisjes en jongens zijn hier echt gekleed zoals men dat in de Australische series ziet. De korte kleedjes voor de meisjes en de hemdjes met broek voor de jongens. :)